Ludzie często kompletnie mylą pojęcia. Myślą, że wojskowe casino to miejsce uprawiania hazardu w wojsku. Tymczasem fakty są zupełne inne, bowiem wojskowe kasyno to tylko nazwa wprowadzająca w błąd. Co ciekawe nazwa wywodzi się od włoskiego słowa casino, czyli mały domek. Wojskowe kasyno to natomiast w potocznym rozumieniu stołówka. Na przestrzeni lat wojskowe kasyno mocno ewoluowało i do samej jadalni doszły liczne udogodnienia. Sprawdźmy jednak jak wojskowe kasyno kształtowało się przez lata.
Jeszcze przed zakończeniem I wojny światowej na terenie międzynarodowych obozów jenieckich we Włoszech i Francji rozpoczęto formowanie jednostek polskich. Obok szkolenia ogólnowojskowego, najważniejszym zadaniem było prowadzenie wśród zróżnicowanych społecznie żołnierzy pracy oświatowo-wychowawczej. Temu celowi miał służyć Dom Żołnierza Polskiego (DŻP), powołany 24 grudnia 1918 roku we Włoszech przez komendanta obozu La Mandria di Chivasso kpt. Mariana Dienstla-Dąbrowę.
DŻP mieścił się w dwóch drewnianych barakach razem ze sklepami i bufetami oraz w hangarze lotniczym będącym salą widowiskową, gdzie odbywały się projekcje filmowe, występował teatr obozowy, orkiestra i chór oficerski. Prowadzono również kursy oświatowe i nauczania początkowego, wykłady, prelekcje i odczyty. Funkcjonowała też biblioteka dysponująca zbiorem ponad 2 tys. książek. Obóz przestał istnieć w połowie 1919 roku, a jego żołnierze w szeregach Armii Polskiej gen. Józefa Hallera powrócili do kraju. Warto również wspomnieć, iż wcześniej, bo 8 grudnia 1918 roku powstał Dom Żołnierza Polskiego w Le Puy Paradis na terenie Francji, ale dysponując jadłodajnią i miejscami noclegowymi spełniał raczej funkcję hotelu, a nie ośrodka kulturalno-oświatowego.
22 grudnia 1918 roku Sztab Generalny Wojska Polskiego wydał dokument dotyczący pracy oświatowo-wychowawczej i kulturalnej w wojsku, a 2 lipca 1919 roku Sejm RP uchwalił ustawę o przymusowym nauczaniu żołnierzy. Oba dokumenty określały zasadnicze cele działalności wychowawczej i oświatowo-kulturalnej, w tym: walkę z analfabetyzmem, kształtowanie postaw patriotycznych, wiedzy i kultury ogólnej żołnierzy. Z inicjatywy Polskiego Czerwonego Krzyża i Heleny Paderewskiej, żony premiera Rzeczypospolitej, powołano Dom Żołnierza Polskiego w Warszawie. 10 sierpnia 1919 roku odbyło się uroczyste otwarcie z udziałem premiera Ignacego Paderewskiego, przedstawicieli rządu i biskupa polowego WP Stanisława Galla . DŻP zajmował kilka pomieszczeń w Pałacu Mostowskich, gdzie urządzono biblioteką z czytelnią i gospodę żołnierską. W placówce prowadzono pracę oświatową i kursy nauczania początkowego. W sali widowiskowej organizowano przedstawienia teatralne i koncerty, a w sali balowej zabawy żołnierskie. Placówka funkcjonowała w Pałacu Mostowskich niespełna dwa lata.
W tym samym czasie, jesienią 1919 roku, na terenie Centralnego Urzędu Gospodarczego na Pradze powstał teatr amatorski. Inicjatorami jego powołania byli ppor. Paweł Kwolik i ppor. Józef Bzowski, a zespół aktorki tworzyli żołnierze zawodowi i szeregowcy. Po kilku miesiącach dzięki determinacji twórców teatru udało się zaadoptować drewniany barak, gdzie wybudowano scenę i widownię na 400 miejsc. Uroczyste otwarcie Teatru Żołnierskiego odbyło się 19 marca 1920 roku. Na inaugurację z udziałem władz wojskowych i cywilnych Warszawy Teatr Żołnierski zaprezentował 3 jednoaktówki: „Bociany" i „Wieczorną bajkę" Andrzeja Marka oraz „Ciotka umarła" Józefa Bzowskiego. W ciągu kilku miesięcy teatr pozyskał kilku aktorów zawodowych i znacznie wzbogacił swój repertuar. Jubileusz 5-lecia uczczono wystawieniem „Skalmierzanek" J. N. Kamińskiego oraz występem orkiestry wojskowej i chóru. W kolejnych latach na scenie Teatru Żołnierskiego występowali gościnnie Mieczysław Frenkiel, Juliusz Osterwa, Stefan Jaracz, koncertowała własna orkiestra, orkiestry warszawskich jednostek a nawet orkiestra opery warszawskiej. W sali teatralnej odbywały się też projekcje filmowe. W budynku znajdowała się sala wykładowa, biblioteka i kantyna żołnierska. Obok wybudowano kompleks boisk sportowych i kręgielnię. Od jesieni 1924 roku placówka zaczęła organizować kursy oświatowe dla podoficerów i zajęcia w ramach Żołnierskiej Szkoły Początkowej. Uruchomiono też kursy biblioteczne i zajęcia instruktorsko-metodyczne dla prowadzących teatry żołnierskie. Powstały sekcje literatów, rzeźbiarzy, malarzy, kompozytorów pod opieką artystyczną wielkich postaci polskiej kultury, takich jak: S. Żeromski, W. Daniłowski, S. Kazuro, J. Lasocki, J. Osterwa, A. Oppman, pseud. Or-Ot. W tym czasie Teatr Żołnierski na Pradze zaczął pełnić funkcję stołecznego Domu Żołnierza, daleko wykraczając poza działalność sceniczną. Zainteresowanie placówką było tak duże, że nie była ona w stanie zaspokoić oczekiwań warszawskiego garnizonu. Zrodziła się więc koncepcja wybudowania godnego stolicy Domu Żołnierza, ale mimo dużego wysiłku organizacyjnego, powołania komitetu budowy i honorowego komitetu zbiórki, nie udało się jej zrealizować. W rezultacie, jesienią 1928 roku wojsko otrzymało budynek Teatru Ludowego na Pradze, z przeznaczeniem na Dom Żołnierza.
Po szybkim remoncie do nowej siedziby przeprowadził się Teatr Żołnierski kpt. Bzowskiego. Uroczyste otwarcie Domu Żołnierza (DŻ) 10 listopada 1928 roku w Warszawie stanowiło ważny akcent obchodów 10-lecia odzyskania niepodległości. Na inaugurację z udziałem władz cywilnych i wojskowych wystawiono utwór Bzowskiego „Nie zginęła". Nowy obiekt DŻ dysponował dużą salą ze sceną i widownią na 700 miejsc. Po zamontowaniu nowoczesnej aparatury projekcyjnej odbywały się tu seanse filmowe. Teatr wystawiał utwory dramatyczne, rewie i spektakle operowe. Przy teatrze działała wypożyczalnia licząca 10 tys. kostiumów i rekwizytów teatralnych, z której korzystały teatry żołnierskie, szkolne i amatorskie z całej Polski. Na piętrze budynku urządzono świetlicę, bibliotekę z czytelnią i kantynę oraz izbę pamięci Powstania Styczniowego miejsce spotkań weteranów z żołnierzami i młodzieżą. Obok budynku głównego powstał pawilon sportowo-rekreacyjny mieszczący hotel oraz kręgielnię, strzelnicę łuczniczą i bardzo nowoczesną pneumatyczną strzelnicę małokalibrową. Wybudowano też scenę plenerową, gdzie odbywały się letnie koncerty orkiestr. Od połowy lat 30 Dom Żołnierza organizował ogólnowojskowe konferencje, szkolenia i narady. Stołeczny Dom Żołnierza był miejscem uroczystych obchodów świąt państwowych i wojskowych oraz rocznic niepodległościowych. Bardzo uroczyście obchodzono jubileusz 15-lecia koronacji papieża Piusa XI, w latach 1919-1921 przedstawiciela Watykanu w Polsce.
Bardzo dobra lokalizacja, nowoczesna baza oraz wielość i różnorodność organizowanych przedsięwzięć powodowały, że Dom Żołnierza stał się znaczącą instytucją kultury stolicy, tłumnie odwiedzaną zarówno przez żołnierzy, jak i mieszkańców Warszawy. Dom Żołnierza w Warszawie funkcjonował do pierwszych dni września 1939 roku.
W czasie wojny w polskich siłach zbrojnych zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie działały grupy i zespoły artystyczne. W armii polskiej gen. Zygmunta Berlinga działał „Teatrzyk z tęczą" przy 1 DP, teatry poszczególnych dywizji i zespół „Pancerniak". W polskich formacjach zbrojnych na Zachodzie we Francji do jej kapitulacji działała „Czołówka Teatralna WP nr 1", przekształcona na terenie Anglii w „Czołówkę Teatralną WP Lwowska Fala" oraz „Lotnicza Czołówka Teatralna". Obok formacji teatralnych funkcjonowały także orkiestry i chóry, ze słynnym Chórem Wojska Polskiego Jerzego Kołaczkowskiego. Również w formowanej na terenie ZSRR Armii gen. Andersa powołano „Czołówkę Rewiową" i Teatr Żołnierski. W jednostkach polskich na Bliskim Wschodzie działała „Czołówka Teatralna" Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Po utworzeniu 2 Korpusu Wojska Polskiego działalność artystyczną prowadziły dwa zespoły sceniczne: Teatr Polowy Kazimierza Krukowskiego i Czołówka Ref-Rena (Feliksa Konarskiego). Obie formacje artystyczne przybyły do Włoch z wojskami 2 Korpusu i towarzyszyły im do zakończenia wojny. Szczególne znaczenie miała działalność kulturalno-oświatowa i artystyczna prowadzona w obozach jenieckich na terenie Niemiec hitlerowskich oraz w polskich obozach internowania w Rumunii, na Węgrzech i w Szwajcarii. W obozach funkcjonowały zespoły teatralne, orkiestry, chóry i zespoły muzyczne. Najpowszechniejszą formą pracy artystycznej była działalność teatralna. W obozach, zwłaszcza jenieckich, jej najważniejsza funkcja polegała na zapobieganiu tzw. chorobie drutów, wynikającej z przeświadczenia o beznadziejności swego położenia i niedającego się określić czasu przebywania w niewoli. Teatr kreował rzeczywistość odmienną od tej realnej, obozowej, , a padające ze sceny polskie słowo pozwalało wierzyć, że „Jeszcze Polska nie umarła". Najbardziej znane teatry obozów jenieckich działały w oflagach: II B Arnswalde, II E/K Neubranderburg, II C Woldenberg, VII A Murnau i VI B Dossel. Podobną działalność prowadzono w obozach internowania, zwłaszcza na terytorium Rumunii i Węgier, gdzie działały zespoły sceniczne i muzyczne. Najbardziej znane funkcjonowały w obozach: Comisani, Targoviste, Targu-Jiu (Rumunia) oraz Dunamocs, Nagykanizsa i Eger (Węgry). Na terytorium Szwajcarii, po kapitulacji Francji, internowani zostali żołnierze 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Tu również, w poszczególnych obozach powstawały zespoły sceniczne i muzyczne, ale największe uznanie zyskał Żołnierski Teatr Dywizji Strzelców Pieszych „Maryna".
W sierpniu 1944 roku Lublin stał się tymczasową stolicą Polski. Tu powstawały urzędy państwowe, tworzono zręby życia kulturalnego i artystycznego. Wojsko, przejmując inicjatywę koordynacji ważnych dla kraju i armii przedsięwzięć w zakresie kultury, 10 września 1944 roku powołało Dom Żołnierza. Jego siedzibą stał się przedwojenny Dom Żołnierza dysponujący salą teatralno-kinową na 1000 miejsc, salą sportową, kasynem i hotelem oraz wieloma innymi pomieszczeniami. Swoje zadania instytucja realizowała organizując przedstawienia teatralne, projekcje filmowe, koncerty, imprezy okolicznościowe, spotkania i odczyty. W strukturze Domu Żołnierza funkcjonował Teatr 1 Armii WP, Zespół Pieśni i Tańca, Redakcja Wojskowa, Grupa Kinooperatorska oraz pracownie specjalistyczne. Nowe zadania artystyczne i organizacyjne spowodowały, że 18 listopada 1944 roku na bazie Domu Żołnierza powołano Centralny Dom Żołnierza (CDŻ), w którym obok komórek istniejących, powstały pracownie: plastyczna, plakatu propagandowego i rzeźbiarska. CDŻ był twórcą i organizatorem wielu znaczących przedsięwzięć kulturalnych tego okresu: wystaw plastycznych „Majdanek" i „Polonia" oraz wystawy fotograficznej poświęconych martyrologii narodu polskiego. CDŻ był też siedzibą Wojskowej Czołówki Filmowej. Tu powstały pierwsze Polskie Kroniki Filmowe i filmy dokumentalne, z głośnym „Majdanek – cmentarzysko Europy" zrealizowanym przez mjr. Aleksandra Forda. W CDŻ funkcjonowały: Teatr 1 AWP oraz Teatr Kukiełek Juliana Pappe i Jana Czarnego, Teatr Małych Form „Tankietka", Zespół Miniatur – Kapela Ludowa. Teatr 1 AWP przemianowany na Teatr WP, po „Ślubach panieńskich" przygotował „Wesele" Wyspiańskiego w reżyserii Jacka Woszczerowicza. W zespole znaleźli się znakomici artyści: Elżbieta Barszczewska, Halina Kossobudzka, Ryszarda Hanin, Jan Kreczmar, Jan Świderski i Czesław Wołłejko. Wiosną 1945 roku zainaugurowano „Poranki muzyki, humoru i pieśni" w wykonaniu Zespołu Jazzowego i solistów scen lubelskich. CDŻ był również miejscem najważniejszych uroczystości państwowych i wojskowych. Okres lubelski to czas bogaty w działania organizacyjne i wydarzenia artystyczne, których znaczenie dla wojska i środowisk cywilnych było ogromne. Nie ma przesady w stwierdzeniu, że Centralny Dom Żołnierza stanowił bazę dla odradzającego się życia kulturalnego kraju. W niezmienionych strukturach lubelski CDŻ funkcjonował do 20 stycznia 1945 roku, kiedy podjęto decyzję o przeniesieniu instytucji do Łodzi.
Siedzibą Centralnego Domu Żołnierza stał się obiekt przy ul. Przejazd 34. Już 25 stycznia przeniesiono z Lublina Pracownię Plakatu Propagandowego, w której powstały tak znane plakaty, jak: „Na Berlin", „Do szeregu", „Szlakiem Krzywoustego" czy „Grunwald 1410 – Berlin 1945". Do gmachu łódzkiego Teatru Miejskiego przeniósł się Teatr WP, inaugurując działalność „Weselem". Do końca 1945 roku Teatr WP przygotował kilka premier: „Świętoszek" Moliera, „Fantazy" Słowackiego, „Lato w Nohant" Iwaszkiewicza i „Pan Jowialski" Fredry. Wiosną 1946 roku Teatr WP połączono z łódzkim Teatrem Powszechnym, tworząc Państwowy Teatr WP pod dyrekcją Leona Schillera.
Decyzja o umiejscowieniu CDŻ w Warszawie zapadła jeszcze przed zakończeniem wojny. Na ten cel przeznaczono budynek przy al. Szucha 29. Po niezbędnym remoncie obiekt przekazano do użytku w maju 1945 roku. W CDŻ powołano zespół teatralny, który 15 lipca zainaugurował działalność premierą widowiska „Budujemy Warszawę". W kolejnych miesiącach miały miejsce dwie premiery Teatru CDŻ „Roztańczony świat" i „Przy pół czarnej". W budynku odbywały się również koncerty orkiestry CDŻ pod batutą Aleksandra Sielskiego. Tu przygotowywano dla Polskiego Radia cykliczne programy z muzyką polskich i światowych kompozytorów. W tym czasie działalność sceniczna i koncertowa była najważniejszym zadaniem instytucji. W strukturze CDŻ działała też pracownia malarsko-rzeźbiarska i fotograficzna. W lipcu 1945 roku otwarto w sali wystawienniczej CDŻ „Wystawę Plakatu Wojennego". W lutym 1946 roku w obiekcie przy al. Szucha otwarto Klub Oficerów, gdzie organizowano koncerty, prelekcje i spotkania. Na przełomie 1946/1947 roku działalność kulturalno-oświatowa w wojsku uległa istotnym modyfikacjom, co znalazło swój wyraz w odejściu od przedwojennych tradycji funkcjonowania Domów Żołnierza. Przemianowano je na Kluby Oficera. Nazwę i zakres działania zmienił też Centralny Dom Żołnierza.
W miejsce Centralnego Domu Żołnierza rozkazem organizacyjnym MON z 29 marca 1947 roku zostaje powołany Dom Wojska Polskiego (DWP). Nowa instytucja, dysponując ponad 300 etatami, w swojej strukturze posiadała Teatr DWP, Zespół Artystyczny, Studio Sztuk Plastycznych z pracowniami: malarską, rzeźbiarska, dekoratorską i fotograficzną oraz kilka wydziałów i sekcji. DWP miał stać się centralną instytucją reprezentującą kulturę, tradycje i morale Wojska Polskiego. Istotą jego pracy było rozwijanie działalności reprezentacyjnych zespołów i poradnictwo instruktorsko-metodyczne.
Inauguracją pracy DWP było otwarcie Teatru Muzycznego i premiera „Żołnierza Królowej Madagaskaru" Stanisława Dobrzańskiego w adaptacji Juliana Tuwima. Kierownictwo muzyczne sprawował Tadeusz Sygietyński, a główne role zagrali Mira Zimińska i Ludwik Sempoliński. Entuzjastyczne recenzje i uznanie widzów nie zapobiegły decyzji czynników wojskowych o zmianie repertuaru i faktycznej likwidacji sceny muzycznej DWP. W obiekcie przy Królewskiej 13, nazwanym Teatrem Dramatycznym „Placówka", rozpoczął gościnną działalność Państwowy Teatr WP z Łodzi kierowany przez Leona Schillera. W teatrze wojskowym zaprezentowano warszawskiej publiczności kilka najgłośniejszych spektakli tamtego okresu: „Burzę" Szekspira i „Igraszki z diabłem" Drdy, w reżyserii Schillera; „Ladacznicę z zasadami" Sartre`a, w reżyserii Erwina Axera czy „Psa ogrodnika" Lope de Vegi, w reżyserii Józefa Wyszomirskiego. Odejście w połowie 1949 roku Schillera z Teatru WP spowodowało, że „Placówka" jako filia PTWP przestała istnieć. W kolejnych latach na scenie DWP występował Teatr Lalki i Aktora Ireny i Tadeusza Sowickich oraz Teatr Kukiełek „Satyra". Premierą „Matki" Gorkiego 11 grudnia 1949 roku zainaugurował działalność Teatr Objazdowy DWP, przekształcony wkrótce w Teatr Dramatyczny DWP. Grał utwory współczesnych autorów polskich i obcych oraz klasykę polską. W teatrze występowali m.in.: Ryszarda Hanin, Halina Mikołajska, Józef Kondrat, Mieczysław Pawlikowski, Wiesław Machowski, Wojciech Brydziński, Jan Świderski. W 1955 roku Teatr Dramatyczny DWP otrzymał scenę w Pałacu Kultury i Nauki. Podczas gali inaugurującej działalność PKiN zaprezentował „Wesele" w reżyserii Jana Świderskiego, ze scenografią Andrzeja Pronaszki. Kolejne premiery to: „Tragedia optymistyczna" Wsiewłoda Wiszniewskiego, w reżyserii Lidii Zamkow, z Hanin i Świderskim w rolach głównych; „Dobry człowiek z Seczuanu" Bertolda Brechta, w reżyserii Ludwika Rene; „Ruy Blas" Wiktora Hugo, w reżyserii Maryny Broniewskiej z Ewą Krasnodębską w roli głównej. Na początku 1957 roku wystawiono „Szwejka" Bertolda Brechta, w reżyserii Ludwika Rene, z Aleksandrem Dzwonkowskim w roli tytułowej. Była to ostatnia premiera Teatru DWP, który został przekazany stolicy, dając początek działalności Teatrowi Dramatycznemu Miasta Stołecznego Warszawy. Zespół Artystyczny DWP tworzyła orkiestra, chór męski, balet i soliści. Pierwszy koncert Zespołu z 6 października 1947 roku w całości transmitowało Polskie Radio. W zależności od potrzeb Zespół mógł przygotować samodzielne koncerty orkiestry, chóru a także spektakle baletowe. Koncertował zarówno w Warszawie, jak i w większych miastach całego kraju, występował też w jednostkach wojskowych i na poligonach. Jednak najwięcej uwagi, często i zachwyt, wzbudzał swoimi występami balet Zespołu mający w repertuarze układy choreograficzne do spektakli baletowych tworzone specjalnie dla niego, m.in. : „Janko muzykant", „Gioconda" , „Wesele na wsi", „Dziewczynka z zapałkami". Pojawiły się nawet pomysły wydzielenia baletu i uczynienia z niego samodzielnej instytucji artystycznej. Zespół Artystyczny DWP „wyszedł" ze struktur DWP w 1951 roku i stał się Zespołem Pieśni i Tańca Wojska Polskiego. Podobnie samodzielność organizacyjną uzyskały: Orkiestra Reprezentacyjna WP, Centralna Biblioteka Wojskowa i CWKS „Legia". Zespół Estradowy wydzielony został z Zespołu Artystycznego pod koniec 1949 roku, tworząc Brygadę Artystyczną DWP w składzie: orkiestra, kwartet wokalny „Eryana", recytatorzy, para taneczna i konferansjer. Zespół prezentował programy okolicznościowe, widowiska słowno-muzyczne, np. „Normy serc" Jerzego Turandota w reżyserii Janusza Warneckiego oraz pełnospektaklowe programy estradowe: „Defilada Piosenek", „Meldunek muzyczny". Koncertował w Warszawie i garnizonach wojskowych na terenie kraju.W prowadzeniu działalności środowiskowowej opierano się na Klubach: Oficerskim w al. Szucha oraz Żołnierskim przy ul. Nowowiejskiej. Odbywały się tam projekcje filmowe, spektakle teatralne, odczyty, prelekcje, szkolenia, akademie z okazji świąt państwowych i wojskowych. W latach 1951-1962 przy DWP funkcjonowało wieczorowe liceum dające możliwość uzupełnienia wykształcenia ogólnego kadrze zawodowej. W obiekcie DWP przy ul. Koszykowej działało studio radiowe DWP. Redakcja Audycji Radiowych przygotowywała cotygodniowe programy dla żołnierzy, emitowane na antenie Polskiego Radia. Budynek Teatru DWP przy Królewskiej 13 był siedzibą Klubu Młodych Artystów i Naukowców. Klub, w czterech sekcjach, skupiał najświetniejszych młodych literatów (Tadeusza Borowski, Bohdana Czeszkę, Romana Bratnego, Tadeusza Konwickiego), malarzy (Henryka Stażewskiego, Władysława Strzemińskiego, Marka Włodarskiego) i ludzi teatru (Stanisława Marczaka-Oborskiego, Juliana Tuwima, Zenobiusza Strzeleckiego). W Klubie odbywały się dyskusje literackie i wieczory autorskie, a na organizowanych wystawach, poza członkami Klubu, swoje prace prezentowali: Alfred Lenica, Teofil Ociepka, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski. Przez ponad 2 lata ogniskowała się tu działalność poważnej części polskiej inteligencji i ludzi sztuki.
Od początku lat 50 działalność kulturalno-oświatowa uległa centralizacji, wprowadzono w życie „Instrukcję o pracy świetlicowej w wojsku". W DWP powołano Ośrodek Metodycznej Twórczości Amatorskiej, z działami: muzycznym, dramatycznym i choreograficznym, którego zadaniem było gromadzenie i rozpowszechnianie materiałów i poradnictwo metodyczne. Rozpoczęto wydawanie serii „Biblioteka Świetlicowa" zawierającej materiały do pracy z żołnierzami służby zasadniczej, a także zeszytów repertuarowych dla działających w wojsku amatorskich zespołów artystycznych i orkiestr. W tym okresie zaczęto również organizować Ogólnowojskowy Przeglądy Amatorskiej Twórczości Artystycznej i Konkursy Plastyczne.
Zmiany społeczno-polityczne zapoczątkowane w 1956 roku dotyczyły również sił zbrojnych. W odniesieniu do działalności kulturalno-oświatowej pojawiło się wiele postulatów, w tym reaktywowanie Domów Żołnierza, decentralizacja działalności, dobrowolność uczestnictwa. Efektem prowadzonej dyskusji była nowa instrukcja o działalności kulturalno-oświatowej w wojsku, rozformowanie DWP i zmiana nazw placówek garnizonowych. Dom Wojska Polskiego pod nazwą Stołeczne Kluby Oficerskie (SKO) rozpoczął funkcjonowanie w połowie 1957 roku. Utracił funkcje centralnej instytucji kultury, a jego zadania ograniczone zostały do pracy środowiskowej na rzecz stołecznego garnizonu. Działalność środowiskową realizowały Stołeczne Kluby Oficerskie: Klub w al. Niepodległości, Klub „Placówka" i Klub „Markietanka". Placówką wiodącą był Klub w al. Niepodległości dysponujący bardzo dobrą bazą i najszerszą ofertą programową. W ramach odnowy powołano Garnizonowy Klub Żołnierski przy al. 1 Armii WP, przeznaczony wyłącznie dla żołnierzy zasadniczej służby. Klub dysponował stosunkowo bogatą ofertą. Organizowano tu: projekcje filmowe, koncerty, wieczorki taneczne, działały sekcje klubowe, prowadzono kursy oświatowe. W Klubie żołnierz mógł uzyskać informację i pomoc w skorzystaniu z imprez oferowanych przez cywilne ośrodki kultury stolicy. W strukturach SKO funkcjonowały też otwarte kina wojskowe „Oka" przy Nowowiejskiej i „Sputnik" przy Koszykowej, gdzie obok projekcji filmowych odbywały się imprezy okolicznościowe i występy artystyczne. Duże zainteresowanie filmem spowodowało powołanie w 1956 roku w DWP Oficerskiego Dyskusyjnego Klubu Filmowego, w którym prezentowano najwybitniejsze dzieła kinematografii światowej okresu międzywojennego i dzieła współczesne. Projekcje łączono ze spotkaniami i dyskusją z krytykami i dziennikarzami filmowymi. W 1960 roku przy SKO w al. Niepodległości powstał Amatorski Klub Filmowy. W Klubie „Markietanka" powołano klub szachowo-brydżowy „Legion", który w obiektach DWP działał do 1990 roku, a jego zawodnicy, Mirosława Litwinowicz i Agnieszka Brustman, odnosili sukcesy w turniejach krajowych i międzynarodowych. Warty odnotowania jest również fakt, że w latach 1957-1960 w obiekcie kina „Oka" przy Nowowiejskiej działała słynna orkiestra jazzowa Edwarda Czernego. W połowie 1960 roku, po analizie i podsumowaniu 3-letniego okresu działalności Stołecznych Klubów Oficerskich, podjęto decyzję o reaktywowaniu Domu Wojska Polskiego, który stał się instytucją wykonawczą Ministerstwa Obrony Narodowej w zakresie działalności kulturalno-oświatowej i w myśl nowej „Instrukcji o pracy ośrodków kulturalno-oświatowych w wojsku". DWP miał realizować zadania w trzech sferach: pracy środowiskowej, działalności instruktorsko-metodycznej i współpracy z wojskowymi oraz cywilnymi instytucjami kulturalnymi i artystycznymi. W pracy środowiskowej tego okresu dominują wykłady z różnych dziedzin nauki i kultury oraz imprezy rekreacyjne i sportowe. Dużym uznaniem cieszyły się niedzielne imprezy łyżwiarskie na Torwarze. Funkcjonowały też różnorodne sekcje i koła zainteresowań: gry na instrumentach, tańca, rytmiki, języków obcych, modelarskie, plastyczne, teatralne. Bogatą działalność prowadził też Garnizonowy Klub Żołnierski (GKŻ), organizując różnorodne kursy (przygotowawczy na wyższe uczelnie, radiowo-telewizyjny, samochodowy, języków obcych), amatorskie zespoły artystyczne, sekcje sportowe. GKŻ zakończył działalność w 1967 roku w związku z budową Trasy Łazienkowskiej. W 1968 roku DWP uzyskał nową siedzibę w gmachu Wojskowej Akademii Politycznej przy ul. Banacha, zajmując parter budynku z wejściem od ul. Pasteura. Priorytetowo traktowano problematykę działalności instruktorsko-metodycznej i pomocy dla jednostek i instytucji w oddalonych garnizonach w zakresie amatorskiego ruchu artystycznego, zajęć kulturalno-oświatowych czy wystroju świetlic żołnierskich. W tym celu utworzono sekcję metodyczną i Studio Nagrań Dźwiękowych. Opracowywano tu i nagrywano na taśmy magnetofonowe audycje słowno-muzyczne o różnej tematyce. Największym powodzeniem cieszyły się tematy z zakresu historii oręża polskiego oraz audycje dotyczące zagadnień kultury i sztuki. Dla Studia materiały pisali: Wacław Sadkowski (literatura), Witold Filler (teatr) czy Stanisław Wyszomirski (film), jako lektorzy występowali: Krystyna Czubówna, Lucjan Szołajski, Andrzej Racławicki. Ze Studiem współpracowali też znani aktorzy: Laura Łącz, Krzysztof Kolberger, Janusz Zakrzeński i Krzysztof Kołbasiuk. W połowie lat 80 nagrania dźwiękowe wzbogacano zestawami przezroczy. DWP mocno zaangażował się w rozwój czytelnictwa tworząc biblioteki w klubach, a także przygotowując zestawy wymienne dla ośrodków leczniczych i wypoczynkowych. Poza pracą biblioteczną w działalności bibliotek DWP dominowały spotkania autorskie, wystawy książkowe i prezentacje nowości wydawniczych. W latach 80 i 90 XX wieku powstawały kolejne biblioteki w klubach osiedlowych DWP. Z ponad 80 tys. woluminów korzystało około 3 tys. czytelników. Prowadzono działalność instruktorsko-metodyczną oraz spotkania z wydawcami i krytykami literackimi. DWP był też organizatorem finałów Ogólnowojskowych Olimpiad Czytelniczych. W latach 80 biblioteka DWP w SKG nr 1 stała się biblioteką wiodącą, sprawującą nadzór instruktorsko-metodyczny nad bibliotekami jednostek i instytucji Warszawy i okolic. Istotną rolę w propozycji programowej DWP odgrywały imprezy turystyczno-krajoznawcze, które zaczęto organizować od 1952 roku. W 1957 roku utworzono Wojskowe Koło Miłośników Turystyki. Po podpisaniu porozumienia z Zarządem Głównym PTTK w wojsku rozpoczęto tworzenie Wojskowych Oddziałów Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (WO PTTK). 16 listopada 1967 roku przy DWP powstał drugi po Marynarce Wojennej Wojskowy Oddział PTTK . Działalność rozpoczęły komisje: górska, krajoznawcza, organizatorów turystyki i motorowa, a wkrótce wodna, zagraniczna i piesza. Pozyskano przystań wodną nad Zalewem Zegrzyńskim oraz ośrodek wodny przy Wale Miedzeszyńskim. W 1977 roku jako samodzielne Koło PTTK powstał Klub Turystyki Wodnej DWP, w latach następnych organizator Centralnych Spływów Kajakowych WP. Żeglarze DWP byli z kolei organizatorami Centralnych Rejsów Żeglarskich WP. WO PTTK przy DWP organizując wycieczki, zloty, spływy, rejsy, regaty, obozy, kursy, szkolenia starał się łączyć turystyczną rekreację i wypoczynek z edukacją krajoznawczą i historyczną. Wielokrotnie był organizatorem Centralnych Zlotów Aktywu Turystycznego WP. Lata 60 to okres, kiedy działalność kulturalno-oświatowa uzyskuje wysoką rangę służbową. Poszukuje się formuły prezentacji społeczeństwu efektów działalności artystycznej prowadzonej w jednostkach i instytucjach wojskowych. Powstają festiwale: Muzyki i Piosenki Żołnierskiej (Połczyn Zdrój, Kołobrzeg), Orkiestr Wojskowych (Świeradów Zdrój), Festiwal Żołnierskich Teatrów Poezji, Ogólnowojskowy Konkurs Czytelniczy. Pod koniec lat 60 zaczęto pisać i mówić o kulturotwórczej roli wojska. W tych działaniach i opiniach miał swój udział Dom Wojska Polskiego, reaktywowany w 1961 roku.
Wydarzenia społeczno-polityczne 1970 roku i rysujący się kryzys systemowy miały istotny wpływ na funkcjonowanie sił zbrojnych, w coraz większym stopniu angażując je w działalność na rzecz gospodarki narodowej. Przed prowadzoną w wojsku działalnością kulturalno-oświatową postawiono zadanie zwiększenia efektywności jej oddziaływania w procesie szkolenia i wychowania żołnierzy. Na początku lat 70 wprowadzono ramowy program zajęć kulturalno-oświatowych, w połowie dekady opracowano „Program Rozwoju Kultury w Siłach Zbrojnych PRL na lata 1976-1990", a w 1983 roku „Żołnierską Wszechnicę Kultury" – trudną w realizacji formę zajęć kulturalno-oświatowych mającą przygotować żołnierzy do czynnego uczestnictwa w kulturze. Utworzenie w Wojsku Polskim systemu programowych i obligatoryjnych zajęć kulturalno-oświatowych wymagało rozszerzenia działalności instruktorsko-metodycznej. W tym celu powołano w DWP Centralny Ośrodek Metodyczny (COM) w składzie trzech wydziałów: organizacji pracy kulturalnej, metodyki i szkolenia i wydawniczo-repertuarowy. Dysponował on przygotowaną kadrą oraz dobrze urządzonym i wyposażonym gabinetem metodycznym. COM opracowywał i wydawał scenariusze, i konspekty do poszczególnych tematów oraz różnego rodzaju materiały – poradniki, opracowania literacko-muzyczne, śpiewniki wspierające amatorski ruch artystyczny. Ośrodek był również organizatorem kursów i szkoleń dla kierowników i instruktorów placówek kultury, konferencji instruktorsko-metodycznych oraz zajęć i szkoleń w jednostkach i instytucjach przygotowujących kadrę do prowadzenia zajęć z żołnierzami. W latach 1972-1989 przy DWP działała filia Państwowego Zaocznego Studium Kultury i Oświaty Dorosłych, gdzie wykładali wybitni specjaliści oraz postacie świata kultury i sztuki. Do połowy lat 80 COM organizował kursy kwalifikacyjne dla instruktorów amatorskich zespołów teatralnych i estradowych. Od chwili powstania COM uczestniczył w organizacji centralnych i regionalnych imprez kulturalno-oświatowych: Festiwalu Wojskowych Zespołów Artystycznych w Połczynie Zdroju, Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, Festiwalu Orkiestr Wojskowych w Świeradowie. Szczególną troskią COM otaczał amatorski ruch artystyczny. Obok szkoleń i warsztatów COM organizował centralne przeglądy amatorskich zespołów estradowych i żołnierskich teatrów poezji, ogólnowojskowe wystawy amatorskiej twórczości plastycznej i fotograficznej oraz przeglądy filmów amatorskich. W 1983 roku przy DWP powołano Studium Reżyserii Teatralnej przygotowujące animatorów ruchu teatralnego w wojsku. Kadrę dydaktyczną Studium stanowili wykładowcy szkół teatralnych, Akademii Sztuk Pięknych i Akademii Muzycznej. COM DWP stał się instytucją odgrywającą w Wojsku Polskim znaczącą rolę w zakresie planowania i organizacji działalności wychowawczej, i kulturalno-oświatowej. Działalność środowiskową DWP organizował opierając się na Stołecznym Klubie Garnizonowym nr 1 w al. Niepodległości, Stołecznym Klubie Garnizonowym nr 2 w pałacu Lubomirskich, klubach osiedlowych DWP oraz Wojskowym Ośrodku Wypoczynkowym przy Wale Miedzeszyńskim.
SKG nr 1 pełnił dotychczasowe funkcje w stosunku do kadry, pracowników cywilnych i żołnierzy służby zasadniczej. Tu funkcjonowały amatorskie zespoły artystyczne, Oddział PTTK, sekcja kultury, oświaty i sportu. Działalność prowadziły kino, kasyno i kawiarnia. Działały również dziecięce grupy i zespoły artystyczne: Teatrzyk Dziecięcy „Wiarusek", zespół taneczny „Biedronki" i „Syrenki", zespół wokalny „Uśmiechy" i dziecięco-młodzieżowy zespół estradowy „Figielek". Zespoły te występowały na scenie DWP, w miejskich świetlicach i domach kultury, a nawet prezentowały się w programach radiowych i telewizyjnych. W 1984 roku powstała najbardziej znana i najdłużej działająca formacja artystyczna DWP Dziecięco-Młodzieżowy Zespół „Rota". W zespole pracowało 40-50 dzieci i młodzieży, prezentując swój repertuar publiczności wojskowej i cywilnej nie tylko w Warszawie.
SKG nr 2 był siedzibą Studia Nagrań Dźwiękowych, Dyskusyjnego Klubu Filmowego, Wojskowego Koła Fotografików, Amatorskiego Klubu Filmowego, a także miejscem kameralnych występów artystycznych i studyjnych projekcji filmowych. W połowie dekady klub w pałacu Lubomirskich stał się ośrodkiem reprezentacyjnym resortu ON. Tu odbywały się odprawy, narady i konferencje kierowniczej kadry WP oraz spotkania zagranicznych delegacji wojskowych. W Klubie w marcu 1987 roku odbyło się spotkanie przedstawicieli 22 państw – sygnatariuszy Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.
W połowie lat 80 powstały cztery kluby osiedlowe DWP, które (za wyjątkiem Wojskowego Klubu Osiedlowego „Iskra") dysponowały skromną bazą lokalową, pozwalającą na prowadzenie jedynie wybranych form pracy środowiskowej. W każdym funkcjonowała biblioteka, a instruktorzy organizowali konkursy, pokazy i prelekcje oraz imprezy sportowo-rekreacyjne dla dzieci i młodzieży. Wojskowy Ośrodek Rekreacyjny stał się miejscem organizacji licznych festynów, zawodów sportowych i innych form aktywnego wypoczynku dla środowisk wojskowych stołecznego garnizonu. Stanowił także zaplecze techniczne dla organizowanych przez DWP obozów kajakarskich, żeglarskich i motorowodnych.
Istniejące od 1950 roku Studio Plastyczne DWP sukcesywnie rozszerzało zakres działalności. W Studiu prowadzono zajęcia z rysunku, technik malarskich i zasad komponowania obrazu. Pracował tu przez 3 lata Roman Opałko. Po likwidacji i reaktywowaniu Studia Plastycznego w połowie lat 70 stało się ono społeczną organizacją artystyczną DWP służącą krzewieniu sztuk plastycznych w środowisku i upowszechnianiu twórczości o charakterze batalistycznym i obronnym. Studio zrzeszało kilkudziesięciu artystów amatorów, którzy swoje prace prezentowali na zbiorowych i indywidualnych wystawach. Z czasem zaczęli uczestniczyć w ogólnowojskowych i ogólnopolskich konkursach i przeglądach zdobywając nagrody i wyróżnienia.
W 1984 roku Studio Plastyczne przyjęło nazwę „Wiarus". Był to czas kolejnych osiągnięć jrgo członków, którzy wielokrotnie reprezentowali wojsko na krajowych i zagranicznych plenerach oraz warsztatach. Największe indywidualne sukcesy odnosili: Adam Bojara, Jerzy Zawrzykraj oraz Ireneusz Chmurzyński, autor projektów wielu instalacji plastycznych, m.in. ołtarza polowego w Zegrzu Pomorskim, gdzie Jan Paweł II w 1991 roku spotkał się żołnierzami. Obok Studia Plastycznego w DWP funkcjonowała Pracownia Plastyczna wykonująca zadania instytucji: dekoracje okolicznościowe obiektów i miejsc, plakaty i wystawy.
Przełom lat 80 i 90 przyniósł w kraju zasadnicze przeobrażenia ustrojowe. Istotne zmiany dokonały się również w siłach zbrojnych w zakresie ich liczebności i nakładów finansowych. W procesie humanizacji i odnowy sfera działalności kulturalno-oświatowej miała być podstawową treścią przeobrażeń. Początek lat 90 był czasem intensywnych poszukiwań nowych rozwiązań działalności kulturalno-oświatowej w wojsku. Zmiany dotknęły również DWP, w którym stan zatrudnienia zmniejszył się o 50%. Sprawą pierwszoplanową stało się utrzymanie substancji amatorskiego ruchu artystycznego i ogólnowojskowych imprez będących forum prezentacji jego dorobku. Wprowadzono nowe formy działania, włączając środowisko wojskowe w system prezentacji ogólnopolskich. Od 1990 roku DWP realizował Konkurs Recytatorski WP, który od II edycji na prawach konkursu międzywojewódzkiego stał się częścią ogólnopolskiej imprezy.
Początek lat 90 to także dynamiczny rozwój amatorskiej twórczości dzieci i młodzieży. Aby pobudzić i ułatwić funkcjonowanie grup oraz zespołów dziecięcych i młodzieżowych w 1994 roku zorganizowano Konkurs Interpretacji Dziecięcych oraz Spotkania Muzyczne Dzieci i Młodzieży. Od 1998 roku dziecięce działania teatralne i muzyczne połączono, organizując Festiwal Twórczości Dziecięcej WP oraz warsztaty i szkolenia dla instruktorów. Obok utrzymania większości dotychczas organizowanych warsztatów i szkoleń instruktorsko-metodycznych w sferze kultury, podjęto nowe działania mające na celu wzbogacenie system szkolenia i wychowania. Instytucji powierzono realizację procesu rekwalifikacji kadr oraz pedagogizacji środowisk dowódczych. W tym celu powołano Wojskowy Ośrodek Oświatowy, w którym uruchomiono: Podyplomowe Studium Ochrony i Kształtowania Środowiska, Podyplomowe Studium Menedżerów Kultury i Studium Menedżerów Turystyki, kursy komputerowe, języków obcych, wychowawców kolonii, zimowisk i obozów oraz bhp. Zrealizowano też kilka edycji kursów doskonalenia pedagogicznego dowódców i szefów pododdziałów. Na początku 1991 roku DWP otrzymał część budynku po Wojskowej Akademii Politycznej i zwolnił zajmowane dotychczas pomieszczenia przy ul. Pasteura. Działalność środowiskowa była realizowana w oparciu o Stołeczny Klub Garnizonowy i Wojskowy Ośrodek Rekreacyjny oraz Kluby Osiedlowe. Najważniejszą rolę odgrywał SKG, systematycznie zwiększający zakres i atrakcyjność oferty. Tu znajdowała się siedziba Wojskowego Oddziału PTTK, funkcjonował Dziecięco-Młodzieżowy Zespół „Rota" oraz kilkanaście sekcji i kół zainteresowań. Sekcja sportu i turystyki SKG stanowiła ważne centrum organizacji sportu i rekreacji garnizonu stołecznego. Każdego roku DWP organizował mistrzostwa instytucji centralnych MON w kilku dyscyplinach sportowych oraz wycieczek krajowych i zagranicznych. W SKG odbywały się też coroczne Targi Książki Historycznej, giełdy militariów i sesje Klubu Medycyny Naturalnej. Wojskowy Ośrodek Rekreacyjny dzięki stale rozbudowywanej bazie był miejscem festynów, zawodów rekreacyjno-sportowych i sobotnio-niedzielnego wypoczynku. Działający tu Klub Turystyki Wodnej organizował specjalistyczne obozy. W ramach „Klubu Wakacyjnej Przygody" funkcjonowały półkolonie dla dzieci stołecznego garnizonu. Drugą połowę lat 90 charakteryzowała zwiększająca się liczba imprez DWP, realizowanych we współpracy z wydziałami kultury i oświaty urzędów dzielnicowych, i miejskich placówek kultury.
W lipcu 2006 roku Dom Wojska Polskiego wrócił do przedwojennej nazwy Dom Żołnierza Polskiego (DŻP). Instytucja otrzymała nowe zadania na miarę zmieniającej się polskiej rzeczywistości. Celem działalności było wspomaganie procesów związanych ze sprawnym i nowoczesnym funkcjonowaniem Sił Zbrojnych RP oraz pełnionych przez armię funkcji społeczno-wychowawczych. Zadania DŻP w zakresie działalności edukacyjnej i kulturalnej obejmowały: edukację obywatelską i patriotyczną, promocję wojska i obronności, organizowanie i przeprowadzanie centralnych imprez związanych z obchodami świąt państwowych oraz wojskowych, merytoryczny nadzór nad ogólnopolskimi przeglądami twórczości amatorskiej środowisk wojskowych. Stałym elementem działań DŻP była współpraca z organizacjami kombatanckimi oraz realizacja zadań w sferze zaopatrzenia jednostek organizacyjnych resortu obrony narodowej, misji i kontyngentów wojskowych w środki audiowizualne, sprzęt poligraficzny, kulturalno-oświatowy, prasę i wydawnictwa. Jednym z głównych zadań DŻP było promowanie obronności oraz wizerunku Sił Zbrojnych RP w społeczeństwie.
Jeśli zastanawiasz się które z powyższych kasyn wybrać, to skończ z tym. Wojskowe kasyno nie służy do gry! Od tego jest tylko kasyno online. Nie tylko możesz tam spędzić miło czas, ale także przy odrobinie szczęścia wygrać pieniądze. Znana strona RankingKasyn.pl pomoże Ci wybrać najlepsze casino online dosłownie w kilka minut!